Hallos! Welkomos in Spanjos!: september 2007

Reeds lang niets meer gepubliceerd op dit eigenste Plaza de Saliva... Hoog tijd voor een update, die we nu rustiger kunnen uitvoeren. Ieder van ons heeft reeds een "key to the city"... De queeste naar die sleutel leverde ons echter wel enkele verhalen en wijsheden op.

De zoektocht was intens. Ups en downs wisselden elkaar af. Euforie alom als we een afspraak konden versieren, depressie als het voor de zoveelste keer niets werd.
Enkele hoogtepunten van de zoektocht-dagen:
-5 september hadden we een oriëntatietest Spaans op de Complutense campus. Die is te bereiken met de metro en dan de bus. Alles verliep vlotjes, tot we de bus terug namen. Joanna merkte in de terugrit op dat haar portefeuille verdwenen was. Slik! We legden al haar spullen van haar boekentas op de autobusbank... Er kwam veel uit, maar geen portefeuille. J-woman bleef er echter na een korte paniek heel rustig bij, terwijl wij dachten aan busritten naar de Belgische ambassade en dikke vette miserie bij het regelen van een nieuw paspoort, een nieuwe bankkaart,... Na duizenden mentale herhalingen van het laatste half uur, besloten we terug te keren naar de faculteit. In de broeiende hitte had Joanna een ijsje gekocht in een automaat. Vermoedelijk viel haar portefeuille, zo dacht ze, uit haar boekentas terwijl ze zich bukte om haar vers gekochte cornetto uit de bak te halen. We kwamen terug op de faculteit en hoera hoera, Joanna's paspoort hing al uit aan de administratiebalie. 15 euro was dan wel verdwenen uit de portemonnee, de vinder mocht het hebben!

-De vorige avond hadden Jasper en ik (die nog steeds op zoek waren) een afspraak met een Duitse homo genaamd Patrick Kohlman. We gingen z'n piso bekijken en waren in de wolken. Alles zag er uit zoals in de boekjes: design, prachtig geschilderd, een grote keuken, prachtige badkamer,... Het was wel even slikken toen we hoorden dat de grote kamer 550 euro kostte zonder bijkomende kostten. Maar goed, we hadden anale toestanden verwacht en die waren er niet te bespeuren. We besloten de kamer te delen. Dat ging ons heel goedkoop uitkomen en we hadden en superchique verblijfplaats! We maakten plannen om tussen Jasper en ik een muur te bouwen uit karton met afsluitbare kijkgaatjes, een biechtstoel en geluidsisolatie. Alright - giggedi giggedi. We hadden de volgende dag nog een afspraak met anti-Bush fanatics om hun kot te bezichtigen, dus we zeiden aan Patje dat we z'n flat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gingen nemen, maar dat we eerst nog de andere plaats wilden zien. We wilden ook nog eens overleggen met onze oudjes op het thuisfront. Maar bon. Wij dus supertevreden dat we "ook van straat geraakt waren". We besloten de volgende dag een rustdag te houden! Het enige wat we moesten doen is Patje voor 17u bellen en toehappen. Piece of cake!
De volgende dag, echter, nam Patje z'n telefoon niet op. We belden tientallen keren maar antwoord bleef uit. Rond 20u dan toch bericht terug van Patje: "sorry, left my telephone at home. Problems with the landlord, is complicated." of iets in die trant. Op dat moment zaten we volledig in de put omdat we de hele dag niets hoorden, en besloten we de Deutscher fysiek op te zoeken. Toegekomen aan z'n flat, kwam hij juist uit de straat gewandeld. Hij stak een verhaal af dat "very complicated" was... Er was 2 jaar geen elektriciteit betaald en nu wist hij niet meer zeker of hij ging kunnen blijven en de vorige eigenaars zijn verdwenen en blabla... "is complicated". Dat werd dus nada. We namen de metro terug naar de jeugdherberg en probeerden er alsnog het beste van te maken. We lachten om de ironie dat we die dag zo zeker wisten dat we nooit meer op internet moesten zoeken naar pisos en habitaciones.
Voor de aardigheid: de homoslet heeft ons niet meer teruggebeld, ook al beloofde hij alsnog iets te laten weten. Homo's en beloftes (Jasper zegt: "da ze allemal maarrr op nen eeeeiland gaan poepeuh")... Ik zeg niets hé!

-De volgende dag gingen we de jeugdherberg uit met één hoop: tegen vanavond een kot vinden. Dat lukte ons wonderwel nog ook. Bij het eerste bezoek iets na ons 2de middagmaal bij Old MacDonald, was het al prijs. We vonden een piso met 4 Spaanse chicas, die ook nog eens chicks bleken te zijn. Hun anuncio stond nog maar 1 minuut op het internet en we maakten een afspraak. Bij het toekomen kwam juist iemand buiten die nog eerder dan ons was geweest, maar het kot gelukkig geluk niet wou (wegens geen bed aanwezig). Toen kwam voor mij het meest stresserende moment tot dan toe. We wisten dat we het gingen nemen maar er was slechts 1 kamer vrij. We besloten strootjetrek te doen en ik trok het langste strootje...
We kwamen buiten en besloten onmiddellijk verder te zoeken voor Jasper. We deden dat met zo'n ongelofelijke efficiëntie dat we binnen het uur voor hem ook een kot hadden. Ik bleef in het internetcafé en belde telefoonnummers door van net gepubliceerde anuncios, Jasper ging op een eerste afspraak en Joanna op een andere. Jaspers afspraak was onmiddellijk vruchtbaar. Hier zitten we nu ook de blog up te daten.

-Joanna was de eerste die voor haar een kamer vond. Haar kot is totally "Auberge Español". Ze zit er met één van Chili en een lowlife van Tjechië (hij spreekt aan een ratio van 2 woorden per minuut) en nog een paar andere. Ze heeft wel nog geen warm water maar xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx (censuur). De grootste troef aan haar kot is hun dakterras alwaar ze "high" kunnen feesten.

-Willem zijn kot wordt bevolkt door guapas, zijnde 4 Spaanse kipjes. Het zijn enorme hipperds (helemaal in het zwart gekleed, asymmetrische kapsels, etc.) en de lelijkste hond 'to ever have walked the earth' (mengeling Louis Toback en Jean-Luc Dehaene). Het is een prachtig appartement, maar wel een eerder kleine kamer.

- Vanavond gaan we alweer uit. Het wordt een gewoonte. Capucino's bij de hand, feesten we tot de ochtend valt.

Meer nieuws wanneer het kan!

JJ & W