Tweeduizend en acht is geen goed blogjaar. Dat durft een blogprofeet zoals ik doomdaysgewijs voorspellen. Deze keer moogt gij allen mij daar wel op citeren. Het is over z'n hoogtepunt heen, heel dat fenomeen. 't Was even leuk maar nu is het welletjes geweest. Ik plan dan ook te stoppen in februari maar niet vooraleer ik ons trouw lezerspubliek dan nog een laatste maal een climax om "wat een climax!" tegen te zeggen toewerp . Ik bewonder mijn publiek die er al die maanden in slaagde als sponzen mijn gebullshit in zich op te nemen. Zoiets verandert onbewust toch voor een stuk je leven. Ik glimlach wijl peinzende aan de ironie dat op dit eigenste moment bij het lezen hetzelfde opzuigproces onverbiddelijk en ongeremd door blijft gaan.
Januari is voorbij gevlogen, het lijkt wel gisteren dat ik m'n nieuwjaarsbrief afsloot met "je kapoen Willem. Brugge 1 januari 1992". Alleen... in januari 1992 beleefden we nog winters. Het wou wel eens sneeuwen of hagelen en het kwik voelde zich 's winters beter onder de nul graden Celsius. Nu weigert het ook in België blijkbaar onder de 10 te zakken en dat betreur ik toch wel. Hier is het nog net iets anders met een temperatuurtje vandaag van ik gok boven de 20 graden in de zon en uit de wind. Eergisteren zat het park aan Templo de Debod overladen vol met (wat anders dan) mensen. Inclusief uw nederige verslaggever, want die staat altijd paraat het lentegevoel optimaal uit te buiten door met een boek op een mooi gemaaid openbaar pelouse'ke te gaan luieren.
Studeren zit er ook uiteraard nog in (voor het geval een spion uit het UGent bastion deze blog ooit komt checken).
(Aan mijn niet-met-UGent-en-spionage-geaffilieerd lezerspubliek vertrouw ik toe dat we hier eigenlijk niet al te veel moeten uitsteken op 't academisch vlak nu statistiek achter de rug is)
De paper voor organisatiesociologie is reeds ingediend, de presentaties werden met wisselend(e) succes (en uitspraak) mondeling overgebracht naar menig Spaans student en slechts 1 mondeling examen zien we met rasse schreden, edoch zonder angst, naderen.
Ik wenste dat de obese prof mij in onze perfect voorbereide mondelinge presentatie over een werkelijk fantastisch uitdagend artikel van P. Crook (referentie op aanvraag) niet zei dat ik nog 5 minuten had terwijl ik nog niet in mijn helftje zat. Al bij al werd dit euvel relatief goed opgelost maar het blijft toch een zonde van de tijd en moeite. De interessantste dingen moesten nog aan bod komen, en ik breek er verder mijn hoofd niet over, maar de Spaanse student moest deze informatie ontberen.
Nee. Dan was de andere presentatie toch iets beter (al was dit mijns inziens echter niet kleinendeels te wijten aan de lage standaard die de toch nog altijd wel hete stoot, prof. Blanca, hanteert).
Verder gebeuren er hier spectaculaire dingen meer. Het vat is af en ik wil naar huis.
Dat laatste is niet waar.
Ik verheug mij (enigszins cynisch), na de 24ste toch op welverdiende vakantie.
Nele besliste impulsief om nog af te komen, wat ik toejuich. Daarna wordt uw verslaggever, die altijd nederig is, nog synchroon bezocht door respectievelijk 4/6 van mijn happy little family en het KSA-duo Christiaan en Dries.
De verwachtingen staan eveneens hoog gespannen voor Joanna haar volgende visitors. Jasper en ik tellen ongeduldig af in de kalender. Iets minder maar toch ook wel een beetje verlangt ondergetekende naar de komst van niemand minder dan Rik ('t is Rik en niet Riek) Sturtewagen. Ik vrees dat het hier rap zal gaan, net zoals januari. Net zoals heel dit erasmus-avontuur. Net zoals het leven!
Adios!
W
dinsdag 22 januari 2008
zondag 23 december 2007
vrijdag 30 november 2007
Omdat er hier ook nog gestudeerd wordt...
...vermelden we hier dat we gisteren alle drie een goed examen aflegden.
Ecologie: 1 prof, een gigamelanoom tussen zijn ogen (onze engelbewaarder), een bureau, een pc met wallpaper van een ons onbekende socioloog met bril, 3 studenten met zweetpollen en okselvijvers, veel vragen, half uurtje, "Kun jij dat nog wat verder aanvullen?", Columbiaans accent, ons gestotter en werkwoordsfouten...
...maar goede punten.
Ze smijten er mee!
w
Ecologie: 1 prof, een gigamelanoom tussen zijn ogen (onze engelbewaarder), een bureau, een pc met wallpaper van een ons onbekende socioloog met bril, 3 studenten met zweetpollen en okselvijvers, veel vragen, half uurtje, "Kun jij dat nog wat verder aanvullen?", Columbiaans accent, ons gestotter en werkwoordsfouten...
...maar goede punten.
Ze smijten er mee!
w
dinsdag 27 november 2007
Gentenaars abroad: THE SCHIJF IN MADRID!
Sinterklaas komt hier niet, maar dat werd dit weekend goedgemaakt met de komst van De Schijf (alias: Cee, Cie, de Sieschijf, Annelies, Schijfje, De Grot, maar haar ouders benoemden haar in der tijd gewoon "Anaïs"). Schijf had 15 Toulouse-Erasmusstudenten weten te overtuigen om Madrid voor een weekend onveilig te maken.
We ontmoetten waar ik in der tijd mijn pappie en mammie ontmoette, op Puerta del Sol. De reunie voelde goed. We vertelden over de nazi-moord in de metro hier, zij vertelde over haar bijna-dood-ervaring door een steen welgemikt op de ruit van haar bus in de banlieus van Toulouse. Ik had verwacht dat het langer ging duren vooraleer ze ging toegeven dat Madrid in de meeste aspecten gewoonweg Toulouse haar ass kickt. Ik quote: "O yeah maat! Waarom zittekik in Toulouse, maat?!". Spijt maakt echter haar rekeningen niet, natuurlijk. We placeerden een danspasje in het ongewoon saaie maar buitengewoon hippe "Joy", waar volgens sommige stemmen ook de Real Madrid voetballers hun moves op de vloer loslaten. De Toulousenaars waren echter in de wolken en konden hun ogen moeilijk geloven. Zij hadden de nacht van hun Erasmus, want ze konden langer dan 2u 's nachts uitgaan. Ik ben blij voor hen, maar ik vond er echt niets aan. Mijn mening werd gedeeld door Jasper Fancyboy en Sieschijf.
We namen de eerste metro terug des ochtends en sliepen lang uit. Daarna toonde ik Anaïs alle hoeken van de... euh.. Madrid en we namen een Frappucino in Starbucks (niet aanwezig in Toulouse). Des avonds spraken we met fellow-Madrileense Erasmusers en Toulousenaars af in El Tigre voor een tapasje of twee. Daarna besloten we rustig wat te praten in La Pacca, een bar die er uit ziet als de gemiddelde bomma's living... Geniaal, en goedkoop naar de standaarden waartegen wij ons verzetten. Volgende dag was een gewone lesdag voor ons, dus de Sie ging shoppen in de H&M (...Toulouse... heeft namelijk... geen H&M). Ik zei die avond dat ik haar nieuwe garderobe mooi vond, maar had m'n vinger gekruist achter m'n rug. We kookten een spaghetti'tje at my place voor Flavios vrienden en nog een paar andere van hier. Versteld was ik toen de Italianen zelfs met 2 hun bord niet leeg kregen... Culinair te verwend of gewoon geen honger? Niemand zal het weten, want ze spraken geen Engels en geen Spaans. Frans ook niet, en Nederlands of Russisch nog minder.
Vandaag bezocht ik, zoals ik deed met Jozefien en Veerle, de piercing shop. De Schijf liet haar indertijd zelfgeschoten piercing terug doorstekken en Miss "welke kant moet ik nemen?" Canada liet haar neusvleugel doorboren door de piercer Milton waar Veerle en Jozefien instant op verliefd werden.
We maken even voor de schwung in het verhaal een flashback...
Nog voor de komst van de Schijf gingen we naar de vijfjarige verjaardag van een kunstcollectief uit Madrid. De lokatie was excellent: we moesten onder een rolluik kruipen om 's avonds binnen te geraken. Binnen had je een minimalistisch ingerichte zaal (eigenlijk had het meer weg van een garage) maar het bier ging er aan een euro voor een halve liter en verdomme - dat hebben we hier nog niet vaak meegemaakt! Ander pluspunt was de openheid van de mensen daar, hoewel er ook een paar midlife-crisis exemplaren tussen stonden die zich ongetwijfeld ook aangetrokken voelen tot esoterie, tarot en andere bullshit "spirituele" varianten. De performance van 2 "kunstenaars" was echt zielig. "Moderne kunst", dus je moet het goed vinden, maar ik verkies er toch niet in mee te gaan. Wat ze deden kon iedereen en ik zag er het "idee" niet achter. Ze schreeuwden van "Bla! Bla! Bla!" en beweerden dat zij het publiek waren. Een staaltje geniaal postmodernisme? Alleszins kunnen ze zich troosten met het zelfbedrog dat ze hun tijd gewoon te ver vooruit zijn. Anyway... Na de performance was er nog een concertje. Julie en Irene van Jaspers kot hadden het als hun doel gemaakt vet te sharken met respectievelijk de drummer en de zanger van een elektrorock bandje die er speelde. Status: failed. Maar Julie meldde ons dat het de beste avond was tot nu toe in M-stad. Dat was wat overdreven maar gezien de situatie vergeef ik het haar. Jasper, Flavio, zijn 2 Italiaanse luie maten en uw nederige verslaggever begaven ons terug naar hun kot en kookten ons wat alvorens terug uit te zetten om de Schijf voor het eerst te zien. De rest is half-vergeten geschiedenis.
Deze dagen vul ik met studeren in de bibliotheek daar ons eerste examen donderdag zal plaatsvinden. Ik leer de Spaanse nota's van "Hellboy-lookalike" en "De Barones", die gaven ons deze grote gunst. We zien wel hoe het afloopt!
Uw nederige verslaggever Guillermo heeft telkens pijn als hij zich herinnert dat hij het hier al in februari moet aftrappen!
Ik groet u in alle oprechtheid!
Double U.
We ontmoetten waar ik in der tijd mijn pappie en mammie ontmoette, op Puerta del Sol. De reunie voelde goed. We vertelden over de nazi-moord in de metro hier, zij vertelde over haar bijna-dood-ervaring door een steen welgemikt op de ruit van haar bus in de banlieus van Toulouse. Ik had verwacht dat het langer ging duren vooraleer ze ging toegeven dat Madrid in de meeste aspecten gewoonweg Toulouse haar ass kickt. Ik quote: "O yeah maat! Waarom zittekik in Toulouse, maat?!". Spijt maakt echter haar rekeningen niet, natuurlijk. We placeerden een danspasje in het ongewoon saaie maar buitengewoon hippe "Joy", waar volgens sommige stemmen ook de Real Madrid voetballers hun moves op de vloer loslaten. De Toulousenaars waren echter in de wolken en konden hun ogen moeilijk geloven. Zij hadden de nacht van hun Erasmus, want ze konden langer dan 2u 's nachts uitgaan. Ik ben blij voor hen, maar ik vond er echt niets aan. Mijn mening werd gedeeld door Jasper Fancyboy en Sieschijf.
We namen de eerste metro terug des ochtends en sliepen lang uit. Daarna toonde ik Anaïs alle hoeken van de... euh.. Madrid en we namen een Frappucino in Starbucks (niet aanwezig in Toulouse). Des avonds spraken we met fellow-Madrileense Erasmusers en Toulousenaars af in El Tigre voor een tapasje of twee. Daarna besloten we rustig wat te praten in La Pacca, een bar die er uit ziet als de gemiddelde bomma's living... Geniaal, en goedkoop naar de standaarden waartegen wij ons verzetten. Volgende dag was een gewone lesdag voor ons, dus de Sie ging shoppen in de H&M (...Toulouse... heeft namelijk... geen H&M). Ik zei die avond dat ik haar nieuwe garderobe mooi vond, maar had m'n vinger gekruist achter m'n rug. We kookten een spaghetti'tje at my place voor Flavios vrienden en nog een paar andere van hier. Versteld was ik toen de Italianen zelfs met 2 hun bord niet leeg kregen... Culinair te verwend of gewoon geen honger? Niemand zal het weten, want ze spraken geen Engels en geen Spaans. Frans ook niet, en Nederlands of Russisch nog minder.
Vandaag bezocht ik, zoals ik deed met Jozefien en Veerle, de piercing shop. De Schijf liet haar indertijd zelfgeschoten piercing terug doorstekken en Miss "welke kant moet ik nemen?" Canada liet haar neusvleugel doorboren door de piercer Milton waar Veerle en Jozefien instant op verliefd werden.
We maken even voor de schwung in het verhaal een flashback...
Nog voor de komst van de Schijf gingen we naar de vijfjarige verjaardag van een kunstcollectief uit Madrid. De lokatie was excellent: we moesten onder een rolluik kruipen om 's avonds binnen te geraken. Binnen had je een minimalistisch ingerichte zaal (eigenlijk had het meer weg van een garage) maar het bier ging er aan een euro voor een halve liter en verdomme - dat hebben we hier nog niet vaak meegemaakt! Ander pluspunt was de openheid van de mensen daar, hoewel er ook een paar midlife-crisis exemplaren tussen stonden die zich ongetwijfeld ook aangetrokken voelen tot esoterie, tarot en andere bullshit "spirituele" varianten. De performance van 2 "kunstenaars" was echt zielig. "Moderne kunst", dus je moet het goed vinden, maar ik verkies er toch niet in mee te gaan. Wat ze deden kon iedereen en ik zag er het "idee" niet achter. Ze schreeuwden van "Bla! Bla! Bla!" en beweerden dat zij het publiek waren. Een staaltje geniaal postmodernisme? Alleszins kunnen ze zich troosten met het zelfbedrog dat ze hun tijd gewoon te ver vooruit zijn. Anyway... Na de performance was er nog een concertje. Julie en Irene van Jaspers kot hadden het als hun doel gemaakt vet te sharken met respectievelijk de drummer en de zanger van een elektrorock bandje die er speelde. Status: failed. Maar Julie meldde ons dat het de beste avond was tot nu toe in M-stad. Dat was wat overdreven maar gezien de situatie vergeef ik het haar. Jasper, Flavio, zijn 2 Italiaanse luie maten en uw nederige verslaggever begaven ons terug naar hun kot en kookten ons wat alvorens terug uit te zetten om de Schijf voor het eerst te zien. De rest is half-vergeten geschiedenis.
Deze dagen vul ik met studeren in de bibliotheek daar ons eerste examen donderdag zal plaatsvinden. Ik leer de Spaanse nota's van "Hellboy-lookalike" en "De Barones", die gaven ons deze grote gunst. We zien wel hoe het afloopt!
Uw nederige verslaggever Guillermo heeft telkens pijn als hij zich herinnert dat hij het hier al in februari moet aftrappen!
Ik groet u in alle oprechtheid!
Double U.
dinsdag 13 november 2007
Bezoek
Van links naar rechts:
- Eva doet de mamalach (Toledo).
- Twee personen met wreed vet haar (Toledo).
- Louise en ik: in het echt was het gebouw nog hoger. De foto is getrokken op een stelling op het twintigste.
- Louise draagt haar Nike Airs.
- Mama is hier ook geweest. Tussen het drinken door riep ze soms: 'Zuipeuh!'
J
Abonneren op:
Posts (Atom)