Al Gore was right, examens, bezoek en ander gelul.

Tweeduizend en acht is geen goed blogjaar. Dat durft een blogprofeet zoals ik doomdaysgewijs voorspellen. Deze keer moogt gij allen mij daar wel op citeren. Het is over z'n hoogtepunt heen, heel dat fenomeen. 't Was even leuk maar nu is het welletjes geweest. Ik plan dan ook te stoppen in februari maar niet vooraleer ik ons trouw lezerspubliek dan nog een laatste maal een climax om "wat een climax!" tegen te zeggen toewerp . Ik bewonder mijn publiek die er al die maanden in slaagde als sponzen mijn gebullshit in zich op te nemen. Zoiets verandert onbewust toch voor een stuk je leven. Ik glimlach wijl peinzende aan de ironie dat op dit eigenste moment bij het lezen hetzelfde opzuigproces onverbiddelijk en ongeremd door blijft gaan.

Januari is voorbij gevlogen, het lijkt wel gisteren dat ik m'n nieuwjaarsbrief afsloot met "je kapoen Willem. Brugge 1 januari 1992". Alleen... in januari 1992 beleefden we nog winters. Het wou wel eens sneeuwen of hagelen en het kwik voelde zich 's winters beter onder de nul graden Celsius. Nu weigert het ook in België blijkbaar onder de 10 te zakken en dat betreur ik toch wel. Hier is het nog net iets anders met een temperatuurtje vandaag van ik gok boven de 20 graden in de zon en uit de wind. Eergisteren zat het park aan Templo de Debod overladen vol met (wat anders dan) mensen. Inclusief uw nederige verslaggever, want die staat altijd paraat het lentegevoel optimaal uit te buiten door met een boek op een mooi gemaaid openbaar pelouse'ke te gaan luieren.
Studeren zit er ook uiteraard nog in (voor het geval een spion uit het UGent bastion deze blog ooit komt checken).
(Aan mijn niet-met-UGent-en-spionage-geaffilieerd lezerspubliek vertrouw ik toe dat we hier eigenlijk niet al te veel moeten uitsteken op 't academisch vlak nu statistiek achter de rug is)

De paper voor organisatiesociologie is reeds ingediend, de presentaties werden met wisselend(e) succes (en uitspraak) mondeling overgebracht naar menig Spaans student en slechts 1 mondeling examen zien we met rasse schreden, edoch zonder angst, naderen.
Ik wenste dat de obese prof mij in onze perfect voorbereide mondelinge presentatie over een werkelijk fantastisch uitdagend artikel van P. Crook (referentie op aanvraag) niet zei dat ik nog 5 minuten had terwijl ik nog niet in mijn helftje zat. Al bij al werd dit euvel relatief goed opgelost maar het blijft toch een zonde van de tijd en moeite. De interessantste dingen moesten nog aan bod komen, en ik breek er verder mijn hoofd niet over, maar de Spaanse student moest deze informatie ontberen.
Nee. Dan was de andere presentatie toch iets beter (al was dit mijns inziens echter niet kleinendeels te wijten aan de lage standaard die de toch nog altijd wel hete stoot, prof. Blanca, hanteert).

Verder gebeuren er hier spectaculaire dingen meer. Het vat is af en ik wil naar huis.
Dat laatste is niet waar.

Ik verheug mij (enigszins cynisch), na de 24ste toch op welverdiende vakantie.
Nele besliste impulsief om nog af te komen, wat ik toejuich. Daarna wordt uw verslaggever, die altijd nederig is, nog synchroon bezocht door respectievelijk 4/6 van mijn happy little family en het KSA-duo Christiaan en Dries.
De verwachtingen staan eveneens hoog gespannen voor Joanna haar volgende visitors. Jasper en ik tellen ongeduldig af in de kalender. Iets minder maar toch ook wel een beetje verlangt ondergetekende naar de komst van niemand minder dan Rik ('t is Rik en niet Riek) Sturtewagen. Ik vrees dat het hier rap zal gaan, net zoals januari. Net zoals heel dit erasmus-avontuur. Net zoals het leven!

Adios!
W