Halloween

Eind oktober kregen wij een bericht in onze mailbox gedropt: we waren uitgenodigd op de Halloweenparty van Stefanie (Steffie voor de vrienden). Het feest zou doorgaan in haar piso en de dresscode diende gerespecteerd te worden. Het brainstormen kon beginnen... Outfits die het net niet haalden: Gele Power Ranger, Fransman, ski-leraar, Lara Croft, Marx. Outifts die het wél werden: gewonde politie-agent (Jasper), priester Johan (Willem) en California Mountain Snake, oftewel "Elle Driver"de gevaarlijke verpleegster uit Kill Bill 1 (ik). Ik heb nog even staan twijfelen over Lara Croft, omdat die altijd een rugzakje bij zich heeft. Dat leek mij wel praktisch, aangezien ik daar dan mijn pull en jas in kwijt kon. Maar Lara Croft draagt ook hotpants, ongeacht het seizoen, en dat leek mij dan weer iets minder handig, wegens te koud en misschien ook wel een beetje te ordinair. Ja, ik kon mij in vleeskleurige broekkousen heisen, maar dat vind ik meestal een nogal mottig zicht. Dinsdag 30 oktober trokken Jasper en ik (Willem had een aantal West-Vlaamse vrienden te entertainen) 's avonds de stad in op zoek naar atributen. Jasper vond in een Chino een kant en klaar politie-pakket (walkie-talkie, embleem, revolver en horloge -allemaal plastic-), kocht er een snor en donkerblauw hemdje bij en was klaar. Ik kocht mij witte broekkousen (0,90€ in de H&M), een lang marcelleke, een wit stofje en een spuit. Van het stofke naaide ik een kapje en een ooglapje en ik kon zo in Gasthuisberg worden tewerkgesteld.
Nu moet u weten dat ik nooit goed kan inschatten in hoeverre een dresscode door de andere feestgangers zal worden nageleefd. Ik ben al totaal underdressed verschenen op verkleedfeesten waar iedereen zijn uiterste best bleek gedaan te hebben. Als ik dan de keer daarna dacht "Nu zullen ze mij niet liggen hebben," en wél veel moeite deed, bleek de meerderheid er zich vanaf te hebben gebracht met een flauw sjaaltje ofzo... Toen ik echter, volledig in het wit, met mijn kapje en ooglapje én loopschoenen (ooit al een verpleegster zonder gemakkelijke schoenen gezien misschien?) aankwam op Steffie's piso, kon ik in één oogopslag zien dat ik weeral in de tweede situatie was beland en veel te hard mijn best had gedaan. Met het excuus "Jamaar 't is Erasmus en we hebben hier niks van verkleedkleren," had de meerderheid snel wat tomatenketchup op hun gezicht gesmeerd.
Zelfs de gastvrouw kwam met dit uitvlucht op de proppen.

Afgezien van deze vestimentaire flop werd het wél nog een leuk feestje.